Portakal Çiçeği

Azcık forma gireyim, biraz fazlam var onu vereyim diyorum ama boğazımı tutamıyorum ki :) bu aralar dolabı tatlısız bırakmıyorum. Kociş hem memnun hem şikayetçi. Şişip gidiyoruz sayende diyor ama güpletmeyi de ihmal etmiyor tatlıları :) Vel hasıl kendi uydurduğum bir tatlı var sırada. Çookk basit, hem de enfes. Gerekli olan malzemeler: 1 pk çikolatalı puding 1 pk krem şanti Çikolata parçacıkları Ceviz Çikolatalı bisküit Yapılışı:  Puding ve krem şanti usulünce hazırlanır. Krem şantiden 2-3 yemek kaşığı kadar poşete doldurulur ve süslemek için bir kenara alınır. Kalan krem şanti pişen pudinge karıştırılıp iyice homojenize edilir. Bisküviler ufalanır, servis edilecek kabın tabanına 1 yemek kaşığı kadar konur. Sonra biraz puding eklenir. Ardından bir kat daha bisküvi konur ve bu sefer kap pudingle doldurulur. Soğuması için buzdolabına aldırılır. Servis etmeden önce üzeri krem şanti ile süslenir. Ardından en üstebiraz bisküvi ufalanır ve damla çikolata ve cevizle süsleni...

Hala kendime gelemiyorum. Sanki tüm bu yaşananlar bir rüya gibi geliyor. Ama çoğu zaman da yeni korkular üretiyorum kendime. Ya bu sefer Antakya içinde bir hainlik yaparlarsa diye.. Reyhanlı sadece 30 km uzağımızdaydı. Patlamanın ardından tam da işten çıkış saatimizde araştırma hastanesine Akın Akın "CAN" taşıyorlardı.. 3 ünde 14 ünde 27sinde hayat dolu CANLAR! bugün duydum ki o canlardan biri de benim üniversiteden sınıf arkadaşım Ahmetmiş.. Vefat etmiş patlamada.. Allah yakınlarına sabırlar versin. Biz bize düşeni yapıp süre gelen dostluğumuzu, insan insana can cana yıllarca yürüttüğümüz kardeşliğimizi sürdürmeye çalışıyoruz ancak buna gölge düşürmek isteyen hainler için yetkililer de üstlerine düşenleri layıkıyla yapıyorlar mı? Bence yapılıyor olsaydı bu yara açılmazdı, yanlış giden çok şey var çok...

Sevgili blogdaşım Bahar  beni mimlemiş. Başlığı bile yüzümü güldürdü .. Pek çok insan gibi ben de özlüyorum çoğu zaman çocukluğumu.. Nasıl geçti, ben ne zaman büyüdüm, dizimdeki yaralar ne zaman iyleşti farkında bile olmadan büyüdük gitti.. Mahallemizde çok çocuk olmasına rağmen, bizim apartmanın tek çocuğu bendim :) Oyun bitip evlere dağıldığımızda karşı binaya bir yığın çocuk girer, bir süre de apartman da muhabbet ederlerdi. Ben eve çıkıp karşı binanın ışığını takip ederdim, ışığın sönmesiyle yanması bir olurdu, anlardım hala binada konuştuklarını :) Genelde ertesi gün planları yaparlardı ama ben bundan çok geç haberdar olurdum. Hatta çoğu zaman bilmezdim. Bizim mahallenin çocukları aşağı yukarı birbirlerine çok benzerlerdi. İyi çocuklardı ama ailelerinden gelen kötü alışkanlıkları vardı ortak: ağızları bozuktu. Çok şükür ki hiçbir zaman buna özenmedim, ama başka oyun arkadaşım olmadığı için de onlarla oynardım hep :) Oyunların içinde en sevdiğim ip atlamaktı. Zıp zıp zıplamayı...

Paylaşma fırsatı bulamadığım keçe buz dolabı magnetim. Baykuş çoktan Ankara'ya uçtu bile :)