Portakal Çiçeği

25 sene öncesi, tam da bu saatlerde açmışım gözlerimi dünyaya.. ne garip, hiç hatırlamıyorum ben o günleri :)) yaz çocuğu olmama rağmen, antakya nın en çekilmez sıcaklarında doğmama rağmen sevmiyorum şu yazı.. Anneme soruyorum, bir terslik yok değil mi? Ağustos? Eminsin? bakıyor öyle afallayarak, ne dediğimi anlamadan.. bugün aynı zamanda bir haftayı daha geride bırakmanın sevinci var. Günden güne daha da yaklaşır olduk minik kuzumla birbirimize..artık 34 haftalık kocamaaaaan bir delikanlı oldu :)) uykusuz gecelerimiz başlayalı çok olmuştu ama bu kadarını beklemiyordum. neredeyse hiç yatamıyorum. Gece saatler ilerlemiyor sanki, havalar da çok sıcak bu aralar..Duş almaktan su kurbağasına döndüm iyice..Denize girmek istiyorum, saatlerce, kollarımı kaldıracak gücüm kalmayıncaya kadar yüzmek istiyorum.. Bu sene hiç nasip olmadı suya geçmek..:( bebişimin canı sağolsun, napalım seneye girerim ben de . Bugün aşkımla gidip oğlumuzun yatağını alacağız artık. doğum çantamı da az çok hazırlad...

5 Ağustos 2011 Cuma.. saat 9:48.. hava yaklaşık 37 derece.. nem oranı bilinmiyor.. yer mutfak, yemek masası, rüzgara karşı (çok şükür ki o var) bebeğime kavuşmaya artık sayılı günler kaldı. İçimi mutluluk kaplıyor elbette ama garip bir de korku var. Neyden, niçin korktuğumu bilmiyorum ama bu his canımı acıtıyor ve galiba beni biraz hırçınlaştırıyor. Birkaç gündür üst üste annemlere gittim. Ama anladım ki en rahat ettiğim yer evim. Karar aldım evden çok az çıkacağım ya da hava kararınca çıkacağım. doğum iznine ayrılmaya 5 gün var. Şimdi raporluyum ve bu raporu dinlenmek için aldım (güya). O yüzden kendimi çok yıpratmadan bebeğimle son kalan günlerimizin tadını çıkarmalıyım(!). Aslında içimde çok büyük bir isyan var ama bunu susturmam gerek. Çünkü bu kendimi üzmekten başka hiçbir işe yaramıyor (kocamın dediği gibi). İnsanlarda merhamet denilen duygunun kalmadığını ve hepsinin olmasa da birçoğunun sadece kendi menfaatlerine göre oturmuş bir düzeni kalıbına uydurduklarını gördüm. Koşu...