Portakal Çiçeği

Resul Dindar bir zamanlar Zeki Müren'in yorumladığı bu güzel şarkıyı bence çok başarılı yorumlamış. Ben de bu aralar sık dinliyorum, çok seviyorum..

Dün benim doğum günümdü.. 20 li yaşlara veda ederken içim nedense çok buruldu. Yaşlanmaktan korkuyor muyum ne :) Annemin   dediği gibi "her yaşın bir güzelliği var, tadını çıkar", diye geçirsem de içimden hüzünlendim işte.. 28 yılı doldurdum. Sahip olduğum şeylere bakıyorum, harika bir eş, iki dünya güzeli evlat.. Şükürler olsun. Ben bugüne kadar hiç doğum günümü kutlamamıştım, arkadaşlarımdan ve sevdiklerimden gelen güzel temennileri ve hatırlanmaları saymazsak (ha bir de ilk okuldayken 2 kere kutladığımız olanı saymazsak:)).. Dün ilk defa yetişkin biri olarak pasta üfledim. Utandım aslında, bana çocukça geldi :) Dayımlar Almanya'dan, teyzem İstanbul'dan gelmişti (doğum günüm için değil yanlış anlaşılmasın, tatil için burdalar :)) hoş bir tesadüf oldu ama. Gerçi vakit olarak 20 Ağustos sona ermek üzereyken kutladık ama (gelen giden oldu) yine de pastayı üfledim :) Canım kocacığım mutlu olacağımı düşünmüş yapmış bi süpriz işte.  Dilek tut dediler mumları ...

Emirhan kuzunun enteresan korkular var. Ya da bana garip geliyor. Geçen gün babasıyla parkta oynarken gözlerini gökyüzüne dikmiş ve "baba bunlar ne" demiş. Kociş de onların bulut olduğunu söyledikten sonra bu ağlamaya başlamış ve gözlerini kapatmış. Nereye gidiyorlar diye sormuş ağlak bir halde, babası izah ederken ağlıyor tabi, korkuyorum demeye falan başlamış ve eve gelmek istemiş. Dün evde balkonda oturuyoruz. Yere kilim sermişim, dizime uzanmış gökyüzünü seyrediyor.. Hava rüzgarlı bulutların hareketi hızlı, bir oyana bir buyana.. "Anne neyeye gidiyolar?" " Ankara'ya- İstanbul'a oğlum..:))" "Hımmm.. ditmesinle anne, ditmesinler" deyip kafasını gömdü.. Yine evdeyiz, helikopter sesi duydum. Çok seviyordu havada uçan şeyleri izlemeyi.. Koş balkona dedim, helikoptere bakalım. Ben kapıyı açıyorum o itiyor, kapa diyor. Ağlıyor bi yandan, "kokuyorum açma, açma" dedi. Ben şok tabi.. açmam tamam sakin ol dedim. Böyle bir korkusu olm...

4 ayı aşın bir süredir yazmıyorum. Aslında yazmıyorum değil yazamıyorum. Öyle yoğun geçiyor ki günlerim. Evdeki tatlı iki bıcırıkla zaman öyle çabuk geçiyor ki buraya yetişmem olanaksız oluyor.. İki diyorum çünkü ikinci defa anne oldum. Şükürler olsun. Sağlıkla aldım yavrucağımı 17 Nisan günü saat 16:30 sularında..aslında planlanan tarihe göre bir haftamız daha vardı ama benim tansiyonumun bir inip bir çıkması sebebiyle 38+1 günlük iken kızımızı kucağımıza aldık. Şükürler olsun çok iyiydi. Kilosu da vaktine göre oldukça iyiydi, tam 3800 g! Emirhan'da yaşadığım acemilikleri düşününce bu doğumda olaylara daha bilinçli bakıyordum. Gerçi bazı korkularımın önüne geçemedim yine. Ameliyat gazım çıkmazsa ne yapacağım dedim durdum etrafımdakilere.. Gece saat 1 e doğru hemşireler yürütmek için yanıma geldiler. Kalkarım kalkamam derken hop diye kalktım ayağa. Öyle şaşırdım ki, elimden tutan hemşireye tekrar tekrar teşekkür ettim. Yardım almadan sık sık yürüdüm. Dinlendim, tekrar yürüdüm. Öyle...