Portakal Çiçeği

artık 40 haftayı geride bırakıyoruz.. Ne zaman buraya geldim, o günler nasıl geçti hatırlamıyorum. Şu aralar tek istediğim ve düşünmekten kendimi alamadığım şey bebeğime EMİRHANIMA kavuşma anı.. evet ismimizi de nihayet netleştirdik. Emir mi Emirhan mı derken Emirhan daha çok yakıştı sanki kuzumuza.. Yürüyüşlere devam ediyoruz, yürümek beni daha çok iştahlandırıyor, daha fazla adım atmak istiyorum. O an yorulduğumu hissetmiyorum ama eve geldiğimde bitik durumda oluyorum. Cumartesi günü kontrole gittiğimde NST de sancılarım çıkmaya başladı. ama açılma henüz yok. 3. çat muayenemden sonra biraz biraz daha alışıyorum sanırım o sandalyeye.. önceden ne çok korkardım. hiç sezeryan ile doğum yapmayı düşünmedim, kendimi hep normal doğuma hazırladım ama o sandalye nedense beni korkutuyordu işte.. şuan içimde hiç korku yok! korkmuyorum, biliyorum o an rabbim bana yardım edecek, bunu hissediyorum. bebeğim 3500 g olmuş olmuş.. sağlığı da gayet iyiymiş şükürler olsun. bu aralar canımı tek sıkan şey...

Sıkıntılı ve uykusuz geceler, bir türlü olmayan sabahlar..yavruş artık duramıyor yerinde..dün geceyi neredeyse hiç uyumadan geçirdim.. sabah ilk işim doktora gitmek oldu. muayeneden sonra doğumun çok yaklaştığını hatta heran olabileceğini söyledi doktorcum.. ev dar geliyor, sığmıyorum bir yere.. ufak ufak temizliğimi de bitrdim sayılır. bebeğim gelsin diye bekliyorum artık. Allahım ne zormuş anne olmak! kalan 14 gün içinde doğum olmazsa yandım. normal doğum hayallerim suya düşecek. Allahım nolur gönlümün dilediğini hakkımda hayırlı et, ve tüm hamilelere kolay doğumlar nasip et. amin. -------------------------------- dün kocişimle üniversiteye gittik, dönem kaydımı yenilemeye. Sevgili danışmanım çok güzel karşıladı bizi, sanırım ben en büyük şansım onun bayan olması.. beni kendi durumumu izah etmek zorunda bırakmıyor, herşeyi anlıyor ve biliyor, çünkü nede olsa o da 2 çocuk annesi.. aralık ayında okula döneceğim. ozamana kadar bebeğimle ilgililenmem için zaman verdi bana, iyiki onu...

Nasıl oldu, ne çabuk geldi 37. hafta hala anlayabilmiş değilim.. Kontrollerimiz sıklaştı tabi.İki gün önce gittim doktora.Kuzum 3 kilo 100 gram olmuş. İki aydır pek iştahım yok. sadece öğünlerimi yiyorum. Demekki boğazıma ağırlık versem daha da kilo alabilirdi oğluşum. neyse doktorun da dediği gibi kilodan çok gelişimi daha çok önemli bizim için..gece uykularım hiç kalmadı neredeyse..oğluş çok hareketli, yatırmıyor tekmeler. az kaldı ama, 22 gün sadece.. aşkım da ben de onun vaktinden erken geleceğini düşünüyoruz nedense.sancılarım da çoğaldı. vakitli vakitisiz geliyor, panik yapmıyorum gerçi. Çünkü her sancı doğum sancısı değil, bunun bilincindeyim. Bazen sancım olunca umutlanmıyor değilim hani, kavuşuyor muyuz yoksa diye..sonra sancı geçiip gidiyor. bu sefer değil diyorum. ama o anı iple çekiyorum. onu koklamak için, bağrıma basmak için, herşey için çok heycanlıyım.. odanın önünden her geçtiğimde o boş yatağın dolu olacağı günleri düşünüyorum. bana gülücükler attığını hayal ediyo...